Arcimowicz Wiktor herbu Prawdzic (1820–1893), działacz państwowy rosyjski, brat poprzedzającego, syn Antoniego, urodził się w Białymstoku 19 IV 1820. Kształcił się w petersburskiej szkole prawa i tu zaprzyjaźnił się z elitą młodzieży postępowej rosyjskiej z dygnitarskich domów, wcześnie zakochał się w córce senatora Żemczużnikowa i dał się wciągnąć do atmosfery rosyjskiej. Po ukończeniu studjów wstąpił na służbę do senatu. Biorąc kilkakrotnie udział w rewizjach senatorskich, doskonale zapoznał się z instytucjami administracyjnemi i sądowemi. Jako zdolny administrator, prawy i surowy legalista, dał się poznać na stanowisku gubernatora tobolskiego (1854) i później kałuskiego (1858). Brał czynny udział w przygotowywanej wówczas reformie włościańskiej i naraził się szlachcie, wskutek czego w r. 1862 odwołano go z Kaługi i mianowano senatorem. W r. 1863 wbrew woli został przeniesiony do Królestwa Polskiego i mianowany członkiem Rady Administracyjnej i wiceprezesem Rady Stanu. Później, powołany do »Komitetu urządzającego« na stanowisko prezesa powstałej przy nim Komisji prawniczej, asystował Milutinowi, Samarinowi i Czerkaskiemu w pracach przygotowawczych do »urządzenia« stosunków społecznych w Kongresówce – ale asystował ze wstrętem nie mógł patrzeć obojętnie na reformy, zmierzające do niszczenia polskiego ziemiaństwa i wynaradawiania chłopów. Daremnie starał się zapewnić prawnikom polskim dużo miejsca w reformowanem sądownictwie; po licznych konfliktach z Milutinem podał się w marcu 1865 r. do dymisji. W r. 1866 został członkiem departamentu kasacyjnego karnego w senacie, gdzie dał się poznać jako zwolennik reformy sądowej. Później do końca życia (2 III 1893) był senatorem prezydującym w pierwszym departamencie. Wychował dzieci w religji prawosławnej, co było jedną z przyczyn, dla których nie chciał służyć w Królestwie. Wyznał jednak przed żoną, że chociaż dawniej uważał siebie za Rosjanina, ale »odczuł, że jest Polakiem i stał się polskim patrjotą dopiero, gdy się znalazł w Warszawie w latach sześćdziesiątych, gdzie na każdym kroku zahaczał o wypadki do głębi duszy obrażające uczucie sprawiedliwości« (Spasowicz).

Akta Sekretariatu Stanu. Arch. Akt. Dawn. Warsz.; Spasowicz, Pisma VIII; Arcimowicz W., Wospominanja, Petersb. 1904; »Kraj«, Petersb. 1901; 36 sq.                                                  

Janusz Iwaszkiewicz